Column: “Ons 40-jarig huwelijk niet gevierd vanwege zoon Herman. Hoe verdrietig is dat...”, zegt moeder

HEEZE - Coach en mediator Mariëtte van Wissen uit Heeze schrijft elke maand een column voor .24.

Mariëtte van Wissen heeft een coachingpraktijk in Heeze. Ze helpt cliënten die vastgelopen zijn. Daarnaast is zij relatietherapeut en professioneel mediator voor zakelijke conflicten en ruzies in families.

Mariëtte is ook EMDR-therapeut (traumaverwerking) en hypnotherapeut.
Elke maand schrijft zij op .24 over een onderwerp dat met haar coachwerk te maken heeft.

Familiemediation:

“Ons 40-jarig huwelijk niet gevierd vanwege zoon Herman.
Hoe verdrietig is dat...”, zegt moeder.

“Eerlijk gezegd betwijfel ik of mijn ouders wel mijn biologische ouders zijn”, snikt cliënt Herman. “Ik word al vanaf mijn geboorte buitengesloten en hoor niet bij het gezin. Ik heb me altijd een buitenbeentje gevoeld. Met mijn broer had ik wel contact maar dat is de laatste jaren ook verwaterd. Die kiest nu voor de familie, de slapjanus.”
Herman en zijn vrouw zijn al een paar jaar niet meer welkom bij de bejaarde en inmiddels hulpbehoevende ouders en worden ook niet meer uitgenodigd op familiefeestje. De kinderen van Herman zijn wel welkom maar zitten vanzelfsprekend in een spagaat. “Hoe praten jullie met de kinderen over opa en oma en over hun ooms en tantes”, vraag ik aan Herman. Het is even stil aan tafel: “We kunnen onze kinderen alleen maar de waarheid vertellen,” zegt Herman, “namelijk dat opa en oma mij altijd hebben buitengesloten en dat zij mijn broer en zussen altijd voortrokken. We vertellen de kinderen open en eerlijk wat opa en oma mij allemaal hebben aangedaan. Dat moeten ze weten.” Zijn vrouw zit er wat stilletjes bij.

Herman vertelt verder. Aanvankelijk had hij het idee om tv-programma Het Familiediner in te schakelen. Maar hij vreesde dat de limousine bij aankomst leeg zou zijn. Daarom kiest hij nu voor een wat anoniemer mediationtraject in mijn praktijk op een bedrijventerrein. “Dit slaat misschien wel aan bij de familie want er moet snel iets gebeuren,” vertelt Herman. “De gedachte dat mijn ouders overlijden zonder dat ik ze heb gesproken, kan ik niet verdragen. Ik wil ze namelijk vertellen wat ze me hebben aangedaan en ik wil ze vragen of ik hun biologische zoon ben.” “Sta je ook open voor hún verhaal?”, vraag ik Herman. Hij kijkt me verward aan. “Hun verhaal? Wat bedoel je?! Er is maar één verhaal. Míjn verhaal.”

Ik vertel Herman dat het zomaar zou kunnen zijn dat zijn ouders, broer en twee zussen, een eigen verhaal hebben over de relatie met hem. En dat dat een ander verhaal kan zijn, dan hoe Herman alles ervaart. Het kan ook zomaar zijn, vertel ik een inmiddels roodaangelopen Herman, dat zij vinden dat Herman zelf een rol heeft gehad in de verslechterde verhouding. “Zeg,” zegt Herman, “jij staat toch aan míjn kant… Ik betaal jou toch…”

Aan tafel
Uiteindelijk neem ik in overleg met Herman contact op met zijn ouders. Ze staan open voor een gesprek, maar ze vragen mij of dat eerst kan zonder Herman erbij, zodat ze rustig hun verhaal kunnen doen? En de broer en zussen van Herman willen ze graag erbij hebben ter ondersteuning. Ik koppel dit terug naar Herman. “Hoezo, alleen met jou?! Dan kunnen ze alles bij elkaar liegen en dan kan ik dus niet reageren.”

Uiteindelijk, ik bespaar de lezers de lange versie, zit ik zonder Herman bij zijn ouders aan tafel, met zijn broer en één zus erbij. De tweede zus wil niet. Bij binnenkomst was ik geschrokken, omdat ik dacht dat Herman zélf aan tafel zat. Hij blijkt namelijk een exacte kopie van zijn vader. Hoezo, twijfel of dit zijn biologische ouders zijn… Ook Hermans stem blijkt een kopie van zijn vader.

Zij ouders, ver in de tachtig, ogen broos en vertellen voorzichtig hun verhaal. Dat Herman inderdaad altijd een buitenbeentje is geweest; in het gezin, maar ook op school en op zijn werk. Hij vond moeilijk aansluiting, had met iedereen ruzie en dat was, zo vond Herman zelf, nooit zijn schuld. Zijn ouders investeerden, in hun optiek, veel tijd en aandacht in Herman, vaak tot ongenoegen en verdriet van de andere drie kinderen. Maar om ruim vijftig jaar lang als ouders overal de schuld van te krijgen, daar hebben ze inmiddels genoeg van.
Vader: “Als we een verjaardag vierden en Herman kwam binnen, dan wisten we: binnen vijf minuten heeft hij ruzie met iemand en loopt ‘ie met slaande deuren weer boos weg. Neefjes en nichtjes zijn zelfs wat bang voor hem. Op een gegeven moment hebben we gezegd: “Herman, het is beter als je wegblijft, want we staan stijf van de stress als jij binnenkomt.” Moeder: “We hebben indertijd zelfs ons 40-jarig huwelijk niet gevierd om ruzie te voorkomen.” Moeder huilt: “Hoe verdrietig is dat?”

En hoe zit het met Hermans vraag of hij hun biologisch kind is? De ouders, zus en broer grinniken. Zijn zus: “Ach, dat roept hij al van kinds-af-aan. Maar kijk naar onze vader, ze zijn kopietjes van elkaar, toch?” Zijn broer: “Herman lijkt uiterlijk nog het meest op onze ouders van ons allemaal. En ik was zeven toen hij werd geboren, ik kan het me het nog goed herinneren.” En de zus: “En ik was vijf toen hij werd geboren. Ik weet het ook nog goed.”

Hoe nu verder?
Maar hoe nu verder met het gezin?, leg ik op tafel. Ze willen best in gesprek met Herman, maar verder bemerk ik weinig enthousiasme voor een hereniging. De vader: “Herman vindt dat wij hem veel hebben aangedaan, maar hij heeft óns veel aangedaan. We willen hem niet buitensluiten, maar al die ruzies en verwijten. We zijn oud en kunnen al die ruzies ook niet meer aan…”

Uiteindelijk krijg ik Herman aan tafel met zijn ouders, zijn broer en één zus. De andere zus wil niet. Ik complimenteer de gespannen gezinsleden met hun aanwezigheid en de ouders, zus en broer doen vervolgens hun verhaal. Verhalen vol emoties. Voor het eerst spreken broer en zus uit, in bijzijn van Herman, dat ze veel aandacht van de ouders vroeger hebben gemist omdat Herman alle aandacht opeiste. “En altijd negatieve aandacht”, zegt de zus terwijl ze zich naar Herman toedraait. “Als jij in de buurt was, was er altijd spanning. Pap en mam hebben altijd voor jou klaargestaan, ook later voor jouw gezin. Ze hebben geklust, gepoetst, opgepast, maar het was nooit genoeg. Je wilde altijd meer, probeerde iedereen een schuldgevoel aan te praten.”
Herman, die is opvallend stil voor zijn doen. Hij luistert aandachtig, bevestigt dat hij zich altijd een buitenbeentje heeft gevoeld en dat hij ook jaloers was op zijn broer en zussen omdat die wel vrienden hadden en makkelijk aansluiting vonden. “Het leven is voor mij nooit makkelijk geweest”, vertelt Herman. Hij bedankt ook zijn ouders voor alle inzet en zegt dat het hem spijt dat hij dat niet eerder heeft gezegd.

Na twee uur sluiten we af. Iedereen wil alles laten bezinken.

De volgende dag komen Herman en zijn vrouw bij mij op de praktijk voor een nagesprek. Herman is nog onder de indruk. “Hoe zou je het vinden als we eens aan de vraag gaan werken hoe het komt dat jij je altijd tekort gedaan voelt en nooit goed in je vel hebt gezeten?” Herman stemt ermee in.
En met zijn ouders wordt afgesproken dat hij daar één maal in de maand in zijn eentje een kopje koffie gaat drinken, zonder dat hij hun verwijten zal maken. Die gesprekken gaan Herman en ik wel eerst samen oefenen. Het is een voorzichtig begin.

Herman is uiteraard een gefingeerde naam

De praktijk van Mariëtte is gevestigd aan De Boelakkers 4 in Heeze (op bedrijventerrein De Poortmannen).
www.vanwissenmediation.nl en www.vanwissencommunicatie.nl
M: 06-22234660, mail: info@vanwissencommunicatie.nl

Download de gratis app van Heeze-Leende24 en mis niets → Apple | Android