De louterende levenslessen van Marcel Balkestein

Zijn zilveren medaille op de Olympische Spelen van Londen was voor oud-tophockeyer Marcel Balkestein het hoogtepunt na een heftige periode die zijn leven veranderde. Sindsdien trotseerde de Eindhovense ondernemer een sluimerende hartkwaal, overleed zijn vader en legde hij een solide fundering voor zijn MB Hockeyschool. “Laten we gewoon leuke dingen doen in het leven.”

“Die zijn voor het kamp”, zegt Marcel Balkestein (39) opgewekt. Hij wijst naar twee pakken met twaalf blikken Unox-knakworsten, op elkaar gestapeld op de vloer van zijn woonkamer. “Voor ’s avonds, na de training. Ik moet er nog meer uit de auto halen.”

Hij is druk met de voorbereidingen van één van zijn hockeykampen. Die organiseert de oud-Heezenaar namens zijn MB Hockeyschool. Het loopt storm. “Ik vraag me weleens af of ik de hockeyschool had gehad als ik geen bekende hockeyer was geweest”, zegt hij aan zijn eettafel terwijl hij zijn handen warmt aan een koffiemok. “Sommige ouders kennen mij nog wel. Kinderen weten vaak niet wie ik ben. Voor mij zelf komen ze niet meer naar de training en de kampen toe. MB Hockeyschool is nu een merk geworden.”

Hij is er trots op. “Ik heb altijd gedacht: het moet kwalitatief van topniveau zijn. Alles moet perfect geregeld zijn. Dat past ook bij de persoon en hockeyer die ik ben. En ik vind het mooi om te organiseren. Om te zien hoe je kinderen kunt inspireren en motiveren met wat je zelf hebt bereikt.”

Topsport
In 2016 nam Marcel afscheid als tophockeyer. Hij werd vier keer Nederlands kampioen met Oranje Zwart, won zilver op de Spelen van 2012 én op het WK van 2014. Vier jaar later oogt hij nog steeds als een topsporter. Afgetraind, gespierd. Hij staat dankzij de hockeyschool nog steeds een aantal keren per week op het veld, hij komt uit voor Heren-3 van zijn thuisclub Hockey Heeze, hij tennist vaak en loopt regelmatig een rondje over de golfbaan.

Marcel Balkestein is topfit dus. Maar het had evengoed anders kunnen zijn. Twee jaar geleden onderging hij een hartoperatie vanwege een vernauwing in zijn kransslagader. Geen genetische afwijking, gewoon pech, zegt hij. Van tevoren was het nog de vraag of hij een heftige bypassoperatie moest ondergaan of een operatie om een stent te laten plaatsen. Tot zijn opluchting werd het de stent.

“Het moeilijke in dit geval is…” Hij laat een stilte vallen. “Kijk, ik ben ook geblesseerd geweest, ik heb mijn achillespees afgescheurd, ik heb dingen gebroken. Dan weet je waardoor het komt en hoelang het duurt voordat je weer fit bent. Hier heb je het gevoel van fuck: mijn lichaam laat me in de steek zonder dat ik het zelf weet.”

Opgewekt en energiek
Daarvan is niks meer te merken. Marcel is opgewekt en energiek, praat gemakkelijk en met begeestering. De bezieling die de meeste topsporters kenmerkt, is hij blijkbaar nooit kwijtgeraakt. Wel waakt hij ervoor dat hij zichzelf niet voorbijloopt, ook op zakelijk vlak. Want: “Er zijn momenten dat ik denk: het kan zo gebeurd zijn. Als Rutger Haest (goede vriend en cardioloog in het St. Anna Ziekenhuis, red.) er niet zo snel bij was geweest, had ik hier misschien niet meer gezeten. Dat is iets waardoor je zegt: laten we gewoon leuke dingen doen in het leven.”

Een cliché misschien, maar die bevatten vaak een kern van waarheid. Marcel kan erover meepraten. Zijn broer Jean-Paul overleed in 2012 op 32-jarige leeftijd aan een hartkwaal. Plotseling. Een verdikte hartspier werd hem tijdens het hardlopen fataal. Ook het hart dus, maar een andere kwaal dan de zijne, verzekert de oud-hockeykampioen. “Omdat we zo close waren, was zijn overlijden het ergste dat me kon gebeuren. De impact is megagroot geweest. Megagroot op ons gezin, op mij, op alles. Ik zou alles inwisselen om hem te kunnen terugkrijgen.”

Acht jaar later praat hij er open en ogenschijnlijk gemakkelijk over. Hij heeft het verlies verwerkt, maar Marcel denkt nog vaak aan zijn broer. Jean-Paul en hij waren twee boezemvrienden die zo veel mogelijk samendeden. “Soms dachten mensen dat we een tweeling waren. We hadden dezelfde vriendengroep, dezelfde interesses. Hij hockeyde ook. Alleen koos Jean-Paul voor het uitgaan en ik voor de topsport. Dat was het grote verschil.”

Welkome afleiding
Hij overleed een paar maanden voor de Olympische Spelen van Londen. In die periode was hockey een welkome afleiding voor Marcel. Hij moest zich nog in de selectie van het Nederlands elftal spelen. “Voordat ik geselecteerd was, was ik mega onzeker. Ga ik het redden? Heb ik wel goed gespeeld? Is die ander niet beter? Toen ik eenmaal geselecteerd was, viel alle last van mijn schouders. Ik heb zo erg genoten van elk moment dat ik daar was. Op de Spelen heb ik mijn beste wedstrijden ooit gespeeld.”

Marcel won zilver en droeg de medaille op aan Jean-Paul. “Hij had van tevoren gezegd: ik zou zo trots zijn als je op de Olympische Spelen staat en ik je kan aanmoedigen met vrienden. Dat gaf me extra kracht om daarnaartoe te gaan.”

Op de vraag of het winnen van die medaille het mooiste moment in zijn leven is geweest, antwoordt hij bevestigend. Dan is hij even stil. “Misschien zijn het wel drie dingen”, vervolgt hij en staart door het raam naar buiten. “Ook mijn trouwdag. Zeker. En de familiedag. Mijn vader heeft ook kinderen uit zijn eerste huwelijk. Dat we – mijn broer was daar niet meer bij – een etentje hadden met z’n allen… Is dat het mooiste?”

Heftig jaar
Hij valt weer stil, beantwoordt dan zijn eigen vraag. “Dat is om je ouders na zo’n heftig jaar trots op de tribune van de Spelen te zien zitten. En het moment dat vrienden op de tribune zitten met een Nederlandse vlag met Jean-Paul erop. Je ouders die emotioneel zijn, die trots zijn. Het hele proces eromheen is misschien wel het mooiste dat me is overkomen.”

Het overlijden van zijn broer heeft Marcel milder gestemd. De behoefte om zichzelf te pijnigen altijd tot het uiterste te gaan is minder geworden. “Ik ben meer gaan genieten van mooie dingen in het leven.” Ook heeft hij zich sindsdien meer verantwoordelijk gevoeld voor het welzijn van zijn ouders. “Omdat je ziet hoeveel verdriet het hen doet dat ze een kind hebben verloren. Als je dan nog alleen over bent, voel je de verantwoordelijkheid om er voor hen te zijn.”

Zijn vader is inmiddels overleden. Hij stierf in januari 2019 op de respectabele leeftijd van 92 jaar. Marcel: “Ik ben dankbaar dat ik hem nog zo lang heb mogen meemaken. Zijn overlijden wordt ook gerelativeerd door het overlijden van mijn broer, want hij was 32 en mijn vader 92. Ik ben voor mijn moeder nu de enige die zij voor haar gevoel heeft. Dat is niet altijd even gemakkelijk, maar we proberen er samen het beste van te maken.”

Ambassadeur
Zijn eigen leven en onderneming vragen ondertussen de nodige tijd. Marcel is druk met zijn hockeyschool en zijn werk voor BrabantSport, een organisatie ter promotie van (top)sport in Brabant. Hij is er ambassadeur en runt er het bedrijvennetwerk Aanvoerders van Ambitie. “Ik ben het aanspreekpunt voor de Brabantse bedrijven. Het is prachtig om iets terug te doen voor de sport. Sport heeft me zo veel gebracht in mijn leven.”

De meeste tijd besteedt hij echter aan zijn hockeyschool. Daarmee doet hij nog steeds wat hij het liefste doet. Ook al was het hockey soms zwaar. “Ik heb er veel voor moeten laten, maar topsporters hebben een mentaliteit van doorzetten, niet opgeven. Dat heeft me ver gebracht.” En dat niet alleen. “Je merkt ook dat je gemakkelijker in contact komt met mensen als topondernemers en topsporters. Mensen met wie je anders nooit in contact zou komen. Mijn naam heeft wat dat betreft zeker ook bijgedragen aan het succes van de MB Hockeyschool.”

Zo komt hij tot een aangename conclusie. “Het hockey heeft me uiteindelijk veel meer opgeleverd dan het me gekost heeft. Daar pluk ik nu nog steeds de vruchten van.” Jean-Paul zou ongetwijfeld trots op hem zijn.

MB Hockeyschool
mbhockeyschool.nl
info@mbhockeyschool.nl
06-30142579
linkedin.com/in/marcel-balkestein-93137529
facebook.com/MBHockeyschool/
instagram.com/mbhockeyschool/

Download de gratis app van Heeze-Leende24 en mis niets → Apple | Android