Jermain de Rozario: uit de modder gegroeid tot een mooie bloem
Van een enfant terrible naar de eerste sterrenchef in zijn stad: na een turbulente jeugd in Helmond heeft Jermain de Rozario er geschiedenis geschreven. “Ik heb hier vroeger altijd weg willen gaan.”
Met een theatrale armbeweging trekt Jermain de Rozario de zwarte gordijnen opzij, alsof hij vanuit de coulissen de toegang verleent tot zijn theater. Dit is de toegangshal van zijn restaurant De Rozario. Aan weerszijden hangen manshoge spiegels en achter hem een zware bruine toegangsdeur. De Rozario is nog gesloten, en hoewel hij aan het begin van het gesprek aangaf een uurtje te hebben, is die tijd inmiddels allang verstreken.
In dit halletje schikken zijn gasten nog even het haar en halen ze diep adem voordat het gordijn opzijschuift voor een diner van een sterrenchef. “Even privé”, zegt Jermain. “Veel van onze gasten voelen zich eerst nog een beetje opgelaten, zijn niet gewend om in zo’n zaak te eten. Ze hebben twijfels, vinden het spannend.”
Na jaren op de Steenweg in Helmond heropende hij De Rozario op 23 juli aan de Markt. Zijn nieuwe onderkomen in villa Prinzen is een stille getuige van zijn succes. Sinds 2018 heeft hij zijn Michelinster. Als eerste restaurant in Helmond. In Hélmond nog wel. “Toen we begonnen, vertelden restaurateurs me: jongen, doe dat nou niet, fine dining werkt hier niet. Helmond is een arbeidersstad. Mensen zijn er wat grover. Maar we hebben hier een stukje geschiedenis geschreven. Dat vind ik mooi.”
Hellemonder
Jermain werd in 1984 in Helmond geboren. Hij groeide op in de wijk Rijpelberg op zijn eigen bijzondere wijze. Dat verhaal is nu wel bekend, zegt hij. Over hoe hij als tiener drugs gebruikte, zijn school niet afmaakte en ging werken als rookworstensorteerder. Hoe hij als vuilnisman werkte en doekjesvouwer was bij de Wilhelminaschool. Wat dat betreft heeft hij heus raakvlakken met veel van zijn stadsgenoten, zegt hij. “Een echte Hellemonder is vaak een arbeider. Ik weet hoe ik met die mensen moet omgaan.”
In zijn jeugd was hij een enfant terrible. Tien jaar lang was Jermain op zoek naar zichzelf. “Het was feesten, stappen, drugs gebruiken, nog meer stappen”, zegt hij aan een tafel achterin het restaurant, waar we het gesprek voortzetten. “Gewoon leven, genieten. Dat was niet altijd even goed, maar ik deed daar anderen niet pijn mee. Nou ja, alleen mijn ouders. Nu ben ik zelf vader van twee zoontjes en begrijp ik dat het voor mijn ouders heel vervelend moet zijn geweest. Ik zou het met mijn kinderen niet willen meemaken.”
Jermain praat snel en gemakkelijk, weet wat hij wil zeggen. Hij kan dan kritisch zijn. Soms op anderen, zoals de restaurateurs die hem in het begin ontmoedigden (“Je moet elkaar helpen in plaats van elkaar dwarsliggen”), en zeker ook op zichzelf. “Ik was gewoon een lapzwans. Dat weet ik ook wel. Nu ben ik op een leeftijd dat ik dat ook durf uit te spreken.”
Omzwervingen
Na vele omzwervingen kwam hij terecht in de keuken van de Nuenense sterrenchef Soenil Bahadoer. Jermain ontdekte wat hij leuk vond. Leerde van hem het vak en kreeg een doel in het leven. “Ik wist ineens wat ik wilde. Toen ben ik er vol voor gegaan.”
Tatoeages op zijn rechterhand en -onderarm herinneren hem aan de weg die hij heeft afgelegd. De lotusbloem op zijn hand heeft misschien wel de grootste betekenis. “Die heb ik al heel lang. Een lotusbloem groeit uit de modder. Dat is een referentie naar mijn eigen leven. Ik ben een laatbloeier, uit de modder gegroeid tot een mooie bloem.”
De lapzwans van toen is ten onder gegaan in een kolk van ambitie en bewijsdrang. Jermain werkt veel en hard. Hij wil het succes van zijn restaurant uitbouwen. Waar dat fanatisme vandaan komt? “Ik besef goed dat ik op de helft van mijn leven ben. Nu denk ik: wat wil ik met die andere helft doen? Ik wil me bewijzen. Tegenover mijn ouders. Ook is het een beetje een sneer naar al die mensen die zeiden: fine dining in Helmond werkt niet. En veel mensen zeiden dat het toch niks zou worden met mij.”
Bekende verschijning
Het tegendeel heeft hij allang bewezen. Hij is nu een bekende verschijning in Helmond. En zeker ook in gastronomisch Nederland, al zou je hem sowieso gemakkelijk onthouden met zijn Indische looks en zijn glimmende zwarte haren, immer opzij gekamd in een volumineuze golf. “Ik zie er graag goed uit, ben nogal ijdel.”
Het helpt hem ervoor te zorgen dat hij zijn Michelinster behoudt de komende jaren. “Zoals we nu werken: no way dat die weggaat, no way. Dat kan niet. Ik heb genoeg zelfvertrouwen om te weten dat we die ster behouden.” Toch is hij daar niet nadrukkelijk mee bezig. “Het gaat mij niet om die status. Een dikke auto, een dikke Rolex om de arm… Ik vind status een vies woord. Ja, die heb je wel met een ster, dat weet ik.”
Hij zegt het voordat hij de vraag krijgt. Toch: met een succesvol restaurant zijn statussymbolen als die dikke auto en die Rolex misschien wel bereikbaarder geworden. Hij doet niet gek met zijn geld, zegt de Helmonder. “Mensen zullen vast denken: die Jermain zit zijn zakken te vullen. Ik zit mijn zakken helemáál niet te vullen. Was het maar zo’n feest. Mijn vriendin en ik hebben nog geen huis gekocht. Dat komt allemaal wel. Mijn personeel heeft een beter huis dan wij. Sommigen hebben ook een beter salaris dan ik. Maar ik ben wel iets aan het opbouwen. Mijn tijd komt nog wel.”
Offers
Hij heeft daarvoor offers moeten brengen. Vooral thuis. Want oh, wat is het moeilijk om de balans te vinden, zo heeft hij gemerkt. “In het begin wist ik niet wat het inhield om te ondernemen. Het slokt gewoon heel je leven op. Het ondernemen is me ook weleens te veel geworden. Op een zondag liep ik naar beneden en toen viel ik gewoon om. Ik viel bijna flauw, heel raar. Ik ben gaan sporten, een beetje gezonder gaan leven. Ik wil eigenlijk wel iets meer een huisje-boompje-beestje-leven hebben.”
Hij heeft nu meer waardering voor het leven buiten De Rozario. Voor het ‘gewone’ leven. “Ik wil weleens lekker met de hond wandelen en op de bank zitten. Lekker knuffelen. Dat mis ik nu. Dan denk ik: fuck, dat heeft niemand mij verteld. Dat ik mijn kinderen niet zie opgroeien. En dat zij me missen. En dat mijn vriendin het zwaar heeft omdat ze continu alleen voor hen moet zorgen. We hebben er vaak woorden over gehad. We zijn nu tien jaar samen, al hebben we hebben ook fases gehad waarin we ons afvroegen: gaan we wel met elkaar verder? Maar het gaat goed. Ik denk ook dat ik het leven nu goed zie.”
De rode draad in dat leven is nog altijd Helmond. Tot zijn eigen verbazing. “Ik heb hier vroeger altijd weg willen gaan”, legt hij uit. “Er was veel niet. Helmond was grauw en klein. Maar ik had hier ook mijn eerste zoen, mijn eerste vriendin, mijn kinderen zijn hier geboren. Ik heb hier verdriet gehad, ik heb hier mijn ster gehaald. Iedere keer als ik naar Helmond rijd, kom ik thuis. Ik ben gewoon verliefd op Helmond.”
Grote stad
Hij stoort zich weleens aan het negatieve beeld dat veel Helmonders over hun eigen stad hebben. “‘Ja, het is Helmond hè’, zeggen ze dan. Hoezo? Waarom zeggen jullie dat? Helmond is sinds mijn jeugd flink gegroeid. We zijn nu godverdomme een grote stad, een serieuze stad. We hebben Nieky Holzken, we hebben dat meisje dat met koning Willem-Alexander heeft gesproken bij de VN, we hebben Rianne Letschert, rector van Universiteit Maastricht. Kom op, we mogen best een beetje trots zijn op wat we hier hebben.”
Hij draagt daar graag aan bij met zijn sterrenrestaurant. Jermain is nog lang niet klaar in Helmond. Sterker nog, hij wil oud worden in zijn stad. “Ik verwacht niet dat ik negentig word, heb een ongezond leven geleid. En bij indo’s gaat het in één keer snel, hè. Maar als ik straks de pijp uitga, heb ik mijn naam in Helmond gevestigd. Voor altijd.”
De Rozario
Markt 213
5701 RJ Helmond
derozario.nl
info@derozario.nl
0492-535206
linkedin.com/in/jermain-de-rozario-aa289a110/
facebook.com/RozarioFood/
instagram.com/jerm1rozario/
Download de gratis app van Heeze-Leende24 en mis niets → Apple | Android
